Die Leiden der jungen Juanita

Massimo Sartini

• Verlag: Books on Demand
• Jahr: 2019
• ISBN drucken: 9783752811438
• eBook-ISBN: 9783748142461
• Auflage: 1
• Thema: Letteratura
• Thema: Poesia

Wien hätt dann nach Loscht d'Geschicht vun engem bestuetenen Don Juan ze liesen? Wahrscheinlech keen, mee dat schéinst un de Klassiker ass, wéi eisen Don Juan géif soen, dass hir Lieser ni fäerdeg ginn, iwwert hir Haaptpersonnagen ze phantaséieren. D'Geschicht vum Don Juan ass eng Legend, déi weltberühmt Schrëftsteller wéi de Molière oder de Lord Byron wäit iwwerdauert huet. Et zielt ee schonn net méi all déi Theaterstécker, Romaner, Gedichter, déi geschriwwen, oder all déi Filmer, déi iwwert hie gedréint gi sinn. Wat fir ee Personnage wier dann de Don Juan am eenanzwanzegste Joerhonnert? Kann en Atheist, an enger Zäit, déi Schwieregkeeten huet, u Gott ze gleewen, oder e Fraenheld, an enger Zäit, wou d'Frae grad esouvill friemginn ewéi d'Männer, iwwerhaapt nach schockéieren? Dat sinn nëmmen e puer vun deene Froen, déi Namasté sech bei dësem Stéck gestallt huet. En Don Juan op d'Bühn ze bréngen, deen nieft sengem Talent als Verführer, och mënschlech Swächte weise oder zougi kann, dat war eist Zil an eis Äntwert. E Papp, dee seng Feeler an der Erzéiung vu sengem Meedche Juanita erkennt, e Liebhaber, deen därmoossen am Leed ass, well hien, virun zwanzeg Joer, dem Anne, d'Mamm vu sengem Meedchen, esou wéi gedoen huet, wäert hien et fäerdegbréngen d'Juanita erëm op déi richteg Bunn ze bréngen an domat de Flamen vun der Häll z'entgoen?

I,1

An der Stuff vun engem grousse Bauerenhaus aus dem 19. Joerhonnert am Eisléck. Scho sait längerer Zäit gesäit et esou aus, datt praktesch kee méi do op Besuch kënnt. D’Miwwele sinn almoudesch, d’Tapéit ass och net méi déi jéngst an op där enger oder där anerer Fotell leie Läindicher fir d’Erënnerunge virum Stëbs a virun de Spannennetzer ze schützen. Dobaussen ass et, wéi ëmmer op den Eislécker Koppen, kal an däischter. D’Charlotte sëtzt am Ufank eleng op der Bühn a liest grad Die Leiden des jungen Werthers. D’Anne, seng Mamm, war op de Kierfecht bei hire säit kuerzem verstuerwene Mann.

Anne, kënnt vu baussen, deet Mantel a Schal aus.

Wéi? Charlotte! Säitdeem ech haut de Moien aus dem Haus gaang sinn, gesinn ech dech nach hei sëtzen, schonn dat nächst Buch am Grapp. Weess du, ech komme grad vum Kierfecht mat enger Noriicht vun dengem Papp fir dech. Hien ass net frou, datt s du deng Jugend an deng Schéinheet hannert de Bicher verléiers. Du och, sot hien, solls dech bestueden an d’Gléck, Mamm ze sinn, kenneléieren.

Charlotte, kuckt elo eréischt erop.

Nodeems ech dat héieren hunn, wat d’Martha, eis Nopesch, virun e puer Deeg am Duerf erzielt huet, denken ech emol keng Sekonn drun, mech mat engem Stierflechen ze bestueden. Hire Mann hätt anscheinend d’Fraen nëmmen esou wéi si komm si geholl. (Gesäit, datt seng Mamm net réagéiert.)

Anne, schummt sech, awer virgetäuscht.

Oh, jo, dat ass jo schrecklech.

Charlotte

Wann ech je ee Mann u mech eruloosse wäert, da muss hien, genee wéi a menge Bicher, reng a perfekt sinn. Ech stelle mir grad en Engel vir, mol kee Jong, onbefleckt, op enger griichescher Insel zum Beispill. A firwat net d’Insel Kythira? Do ass d’Venus op d’Welt komm, d’Gëttin vun der Léift. Enger So no, soll do e Jong wunnen, deen net manner räich wéi schéin ass. Kuerz virum aschlofen, pëspert hie mir ëmmer sou séiss Wierder an d’Ouer. Adonis ass säin Numm, a gleef mir, seng Intelligenz iwwertrëfft dem Einstein seng, säi Stil dem Camus säin a säi gutt Häerz dem Albert säint am Goethe sengem Werther. Ech si leider net dat Eenzegt, dat d’Legend vum Jong mat de gëllenen Hoer kennt. Aus allen Ecken kommen esou Verehrerinnen ugereest, déi awer scheiteren, well si méi vu sengem Gold, wéi vu senger Persoun, geblennt sinn. Wéi am Turandot, muss ee sech dräi Rätsele stellen, an nëmmen dat, dat d’Äntwert op déi dräi Froe kennt, däerf den Äisprënz bestueden. Wie se awer net weess, muss stierwen. Iergend eng Fra muss hie staark enttäuscht hunn, fir esou ze handelen. Ech awer dreemen dovun, wéi en neie Jason, säi gëllent Häerz z’eroberen. Nëmmen d’Angscht virum Doud hält mech dovun of, mäin Drammann ze gesinn.

Anne

Meedchen, d’Bicher hunn dir, mengen ech, de Verstand geklaut. Sou Männer ginn et dach nëmmen an der Literatur, an der Molerei…

Charlotte, ënnerbrécht.

Jo, mee, du hues nach ni dee gëttleche franséische Schrëftsteller gelies : de Rousseau. Kuck, dobausse gëtt et nëmmen Zerstéierung an Opbau, Leit, déi d’Wourecht mat der Lige sou gutt vermëschen, datt een net méi weess, wat wat ass. De Kaméidi vun de Camionen, Fligeren, Zich zerräissen d’Rou, déi eleng am Tempel vun der Natur herrsche soll. Kuck, wéi d’Leit sech stressen, wéi si sech hetzen, wéi ausser Otem si sinn, wéi si sech géigesäiteg ruffen an uruffen. Kee Wonner, datt keng Plaz méi fir grouss Gefiller an dëser Welt bleift. Neen, an eiser Zäit gi keng Helden oder Helleger gebuer. Déi Bescht begnüge sech mat enger héijer Positioun an der Gesellschaft oder mat « esou vill Suen wéi méiglech ze verdéngen ». Mat Muecht a Geld eleng wäert kee Mann et fäerdegbréngen, mech ze kréien. Dat ass fir mech ze wéineg an esouguer ze vulgär.

Anne

Charlotte, ech fannen, du gees ze wäit…du iwwerdreifs an…

Charlotte, ënnerbrécht erëm.

Mamm, kuck mech dach! Sinn ech dann net dank eisem Haus, well mir esou wäit ewech vun der Zivilisatioun liewen, verschount bliwwen? Hei uewen um Fiels stierft déi korrupt Aussewelt nach ier se eis Féiss erreecht.

Anne

Däi Papp wier mat Sécherheet stolz op dech, wann hien dech schwätzen héiere kéint. D’Kraaft vun denge Wierder hues du sécher vun him geierft, vu mir villäicht deng Sensibilitéit, deng Zerbriechlechkeet, a wahrscheinlech och vu mir d’Déift an d’Eierlechkeet vun de Gefiller. (Räuspert sech.) Et ass mir, wéi wann ech seng Stëmm duerch däi Mond héiere géif ; wéi meng Dreem, erreechs du et och, hien erëm zum Liewen z’erwächen, méi wéi all dës Fotoen hei, déi an all Raum vun dësem Haus verstreet sinn an un all Mauer hänken. Däi Papp war héchstwahrscheinlech dee leschte Gott, deen dës Welt gesinn huet, perfekt an allen Hisiichten, rücksichtsvoll a respektvoll vis-à-vis vu senger Fra a vun dir. Mee de Kriibs huet hien erwëscht an aus eiser Mëtt gerappt…viru sechs Méint! Oh, wéi ech hie vermëssen! (Kräischt.) Datt hien eis am Stach gelooss huet, dat kann ech him jo wuel kaum virwerfen, mee…däi Papp war deen eenzege Mann a mengem Liewen.

Charlotte, tréischt seng Mamm.

Also, Mamm, ech fannen, du solls et nach eng Kéier probéieren, fir esou traureg Momenter besser z’iwwerstoen. Wann ech meng grouss Léift bis fonnt hunn, dann hëlt de Prënz mech bestëmmt op sengem wäisse Päerd mat op seng einsam Insel, an da bass du eleng. Dofir, weess du, am Duerf…den Här Binett…

Anne, ënnerbrécht an iwwerdreift.

Oh, Horror, schwätz mir wann ech gelift net vun anere Männer ; eleng d’Iddi bréngt mech ëm. Nach éischter géif ech mat enger Fra oder mat engem Déier schlofen ewéi mat engem bestuetene Mann.

Charlotte, ass liicht iwwerrascht.

Ma neen, hien ass dach Wittmann an huet eng ganz gutt Pensioun. Et ass och e ganz seriöen Här, deen net nëmme mat dir zësumme wëll sinn, fir mat dir an d’Bett ze sprangen. Hien huet och zum Deel déi selwecht Qualitéiten wéi de Papp. Och wa keng Léift, a scho guer keng Leidenschaft do ass, sou brauchs du op d’mannst net dat ze fäerten, wat s du am meeschte fäerts, an zwar d’Aventür.

Anne, wéi vum Blëtz getraff.

Mäi Virwëtz war awer…eng Kéier…méi staark wéi meng Angscht. Ech wollt just wëssen…näischt anescht. (Kënnt erëm zou sech.) Oh, vergiess et mäi Kand! Et ass spéit an et ass Zäit, fir an d’Bett ze goen. (Mécht eng Beweegung a Richtung Schlofzëmmer.)

Charlotte, geet bei seng Mamm an hält si dovun of.

Neen, Mamm, bleif nach e bëssen! Verzei mir, et ass meng Schold! Ech hätt dir net vum Här Binett schwätze sollen. Komm! (Duuss, wéi e klengt Meedchen, dat eppes gestiicht huet.) Sief net rosen! Gëff mir e Kuss! Oh freck, du bass jo äiskal, dréck mech eng Kéier fest! Ech si gutt warm, gell? Du hues esou vill Falen, Mamma, ech géif gär eng Kéier tëscht d’Zeilen vun denge Fale liesen, wat fir eng Geheimnisser sech do verstoppen. Du brauchs mir näischt ze verheemlechen, du weess dat dach. Oh, eng Tréin! Looss mech déi um Rand vun dengem A mat menger Zong opfänken. Allez, sief erëm meng gutt Mamma, sou wéi d’Mammen an de Kannermärercher!

Béid schlofen ëmaarmt an.

I,2

Den Dag drop. Moies fréi. D’Charlotte ass eleng am Gaart a schreift e Bréif ënnert engem Bam.

Charlotte

Léiwe Günther, mäin eenzege Fiels, wann d’Gefiller a mir stiermen, mäin Hafen, wann ech drop an dru sinn, ënnerzegoen, mäi gedëllege Frënd, ouni Uspréch. Du bass ëmmer do, wann ech dech brauch, an dat freet mech. D’Zäit, déi mir zesumme verbréngen, vergeet esou lues, wéi wa mir erëm zwee Kanner wieren, déi un alles denken, ausser un d’Léift. Mat dir stelle sech einfach kaum Froen, ni brauch ee sech ze rechtfertegen. Eigentlech wiere mir dach déi perfekt Koppel. So mir, wat huet eis da gefeelt? Villäicht d’Intensitéit, villäicht d’Verrécktheet, villäicht d’Gefor. Wa mir och ausgesinn, wéi eng verschasse jonk Koppel, da komm mir liewen eis Frëndschaft weider aus wéi eng gegléckten al Koppel. Verzei mir, Günther! Mat eis wäert et ni eppes ginn. Du weess dach, datt géint d’Grausamkeet deng Guttheet machtlos ass ; wat kann da schonn deng Eierlechkeet géint d’Ligen, a wat dann eréischt deng Zäertlechkeet géint eng Leidenschaft, déi ee ganz vu bannen zerrappt. D’Natur, déi ech nach ni esou schéi gesinn hunn, rifft vun alle Säite säin Numm. Oh, du misst dee Spektakel gesinn. Et ass wéi wann d’Nuecht, d’Donkelheet an d’Stäre virun der Sonn flüchte géifen, dem Herrscher vun der Welt. Wann d’Sonn dann och nach d’Wolléken duerchbrécht, da straalt de ganzen Universum, an ech straale mat. Wéi kënnen d’Leit iwwerhaapt nach dorun zweiwelen, datt et iwwert eis Käpp esou eppes wéi eng Gottheet gëtt, déi sech Suergen ëm eis mécht? Scho begréisse mech déi verschiddenst Blummefamilljen, andeem si den trauregen Niwwel vun hire Käpp rëselen. Schonn erkléngt duerch d’Beem eng duuss Musek. Et ass de Wand, deen de Mueresda vun de Blieder dréchne kënnt. D’Bëscher, d’Villercher, d’Flëss an d’Aarbechter kënnen esou gutt harmonéieren, datt ee bal soe kéint, dës Welt fir ze kleng fir esou vill Schéinheet z’enthalen. Ech bedauere wierklech deejéinegen, dee virun esou engem Spektakel einfach stomm a kal stoe bleiwe kann, ouni datt him Tréine vun Dankbarkeet d’Baken eroflafen. Wann ech bedenken, datt et Leit ginn, déi blannemännerchers duerch d’Donkelheet vun der Nuecht ginn, duerch Wüsten, déi de Segen vun der Natur ni kritt hunn! Well, wat ass da nach, so mir, de Mënsch, wann hie sech eenzeg an eleng enger äiskaler Vernunft higëtt, déi ganz de Gefiller entsot huet? En doudegt Häerz, e Gesiicht, dat weder Freed, nach Laache kennt, eng Rous ouni Blieder bei där just nach d’Daren iwweregbliwwe sinn! Genee lo gesinn ech hien, mäi schéinen Adonis. Soll ech dir hie beschreiwen? Firwat soll ech dir eng feelerhaft Kopie maachen vun engem Bild, dat kee Künstler nomole kann? Ech mengen, de Ruff vu senger Schéinheet eleng geet duer, fir all Usaz vun enger Beschreiwung falenzeloossen? Ass et dann net e bëssen esou, wéi wann ech mech un eng Iwwersetzung vum gëttlechen Dichter Homer woe géif? Dat ass jo lächerlech! All Versuch d’Schéinheet an d’Harmonie vu senge Versen erëmzeginn ass verdaamt ze versoen.

Et héiert een un d’Dier klappen.

Pardon, Günther, Ech muss dech awer elo loossen. Mir kréie Besuch.

D’Bréifdréiesch

Moien, en ageschriwwene Bréif fir Är Mamm.

Charlotte, hält de Bréif am Grapp.

Wéi komesch! Dëse Bréif kënnt jo aus Spuenien…Sevilla…den Absender steet och nach drop. Wat? Don Juan! Tjo, esou gëtt de Mythos zur Realitéit. Mee, dat ka jo just e Witz vu mengem Günther sinn. Wat deen net alles mécht, fir mech ze kréien! An dofir erlaben ech mir, en elo ze liesen.

D’Charlotte mécht d’Enveloppe op, faalt d’Blat auserneen a liest.

Léift Anne,

Fir d’aller éischt emol wollt ech Iech mäi Bäileed ausdrécken ; ech hunn eréischt virun zwou Woche matkritt, datt Äre Mann gestuerwen ass. Dir musst wëssen, Anne, datt ech och geschwë stierwe wäert. Meng Häerzproblemer hu sech an der Lescht verschlëmmert. Ass dat net Ironie des Schicksals? Den Don Juan huet Häerzproblemer! Grad hien, deen eigentlech ëmmer deenen aneren hiert Häerz brécht. Genee esou wéi ech Äert Häerz gebrach hunn, Anne, an dat deet mir haut leed. Kéint ech dat nëmmen enges Daags erëm gutt maachen! Mee de Grond, firwat ech Iech schreiwen, ass u sech deen hei : säitdeem ech krank sinn, hunn ech d’Kraaft net méi, nei Bicher ze schreiwen, oder nei Texter fir Lidder ; mee, och wann ech der nach hätt, verkafe sech esou Libesgedichter, oder esou schnulzeg, romantesch Lidder ëmmer méi schlecht. Et ass eng Zäit, wou den Don Juan nëmmen nach schwéier seng Plaz a säi Sënn fënnt. Ginn d’Fraen dann net hautzedaags grad esou vill friem ewéi d’Männer, wann net villäicht esouguer méi? Sou oder sou sinn ech dowéinst praktesch bankrott an et gëtt fir mech ëmmer méi schwéier dem Juanita seng Dommheeten ze finanzéieren. Jo, d’Juanita, eist Meedchen, ass fort an ënnerwee fir bei Iech, fir seng richteg Mamm kennenzeléieren. Wéi hunn ech Äre Verrot gehaasst an duerno Är Entschlossenheet bewonnert. Dir hutt dat fäerdegbruecht, wat dausende vu Fraen virun an no Iech net hikritt hunn : d’Illusioun vun enger Famill mam Don Juan. E Kand ze kréien mam Libhaber par excellence, mam groussen Don Juan, fir datt déi kuerz Aventür, déi mir virun zwanzeg Joer haten, fir ëmmer weidergeet. D’Juanita ass sécher nach jonk, mee ech fäerten, hatt kënnt ganz vum richtege Wee of. Mir waren dach och jonk, an Dir wësst datt ech selwer och ëmmer mengem Papp, deem alen Iesel, widdersprach hunn. D’Juanita ass awer elo dat Eenzegt, wat ech nach hunn, an ech wëll hatt net och nach verléieren. Ech wäert mech also och op de Wee maache fir bei Iech, a wie weess, wann Dir d’Loscht an d’Fräiheet hutt, bleift nach genuch vun eiser aler Flam iwwereg, fir erëm eppes unzefänken.

Charlotte, entsat.

Net ze gleewen! Kann et eppes méi Naives gi wéi meng Mamm? Nach ni ass e Mann enger Fra méi friem gaang wéi deen häerzlose Spuenier! « Ech fäerten d’Aventür! (Laacht.) Ma gewëss! Ech si mir sécher, datt si nach op hie waart. Neen, sou domm ka kee Mënsch sinn. Op alle Fall wäert ech mech net packen, bis datt ech d’Wourecht weess. (Rifft haart.) Mamm, Mamm, komm séier! Elo wäerte mir jo gesinn, wat fir Lige si nach verbreede wäe...

Inhaltsverzeichnis

• Dramatis personae
• Inhaltsverzeichnis
• Kapitel I,1
• Kapitel I,2
• Kapitel I,3
• Kapitel I,4
• Kapitel II,1
• Kapitel II,2
• Kapitel II,3
• Kapitel II,4
• Kapitel III,1
• Kapitel III,2
• Kapitel III,3
• Kapitel III,4
• Kapitel IV,1
• Kapitel IV,2
• Kapitel IV, 3
• Kapitel IV,4
• Kapitel V,1
• Kapitel V,2
• Kapitel V,3
• Kapitel V,4
• Impressum